Po epoce rozumu nadeszła epoka, w której wiara, dusza i intuicja miały odgrywać najważniejszą rolę. Od 1818 roku przez dziesięć lat w kręgach literackich Wilna i Warszawy toczono spór między klasykami a romantykami. Na gruzach wiary w trwałość porządku feudalnego w Europie powstał prąd, który rządził się swoimi prawami i stawiał jednostkę na pierwszym miejscu.
Epoka Romantyzm – podstawowe informacje
Państwa wchodzące dotychczas w skład wielkich monarchii zauważyły dla siebie szansę na niepodległość, kiedy trwały wojny napoleońskie. W 1807 roku powstało Księstwo Warszawskie, a w 1815 roku podczas Kongresu Wiedeńskiego, który miał na celu posprzątanie po wojnach Bonapartego, powołano do życia Królestwo Polskie, połączone unią personalną z Rosją, Wielkie Księstwo Poznańskie oraz Rzeczpospolitą Krakowską. W Polsce wymagano patriotyzmu i poświęcenia dla niepodległości narodu, powstało hasło „Polska Chrystusem Narodów.” Od 1819 trwała walka romantyków, a przede wszystkim Juliusza Słowackiego i Adama Mickiewicza. Ten ostatni trzy lata później publikuje „Poezje”, a w 1832 „Dziady”. W 1830 roku wybucha powstanie listopadowa, a w 1863 roku powstanie styczniowe. Romantycy byli ostatnim pokoleniem, które czytało namiętnie starożytnych. Kolejne pokolenia, zwłaszcza w Polsce, wracały najdalej do romantyków, którzy mieli takie same priorytety, a więc wolność i niepodległość. Wartością najwyższą w romantyzmie, poza walkami narodowowyzwoleńczymi, była, oczywiście, miłość. Nie było istotne, czy spełniona, czy nie.
Nieszczęśliwy był człowiek, który nigdy miłości nie doświadczył, a nie ten, który doświadczył nieszczęśliwej miłości. Uczucie to miało doprowadzać do szaleństwa, a nawet samobójstwa, nie miało być racjonalne. W poezji rządził synkretyzm, czyli łączenie różnych gatunków w jednym utworze. Przykładem synkretyzmu może być na przykład „Balladyna” Juliusza Słowackiego, w której przenikają się różne gatunki.
Więcej artykułów o historii, znajdziesz w serwisie https://www.majdan.pl/.
