Po drugiej wojnie światowej główne państwa, które były w konflikcie, dostrzegły potrzebę ustanowienia wspólnych inicjatyw w celu uniknięcia katastrof podobnych do tych spowodowanych przez II Wojnę Światową. W wyniku tej inicjatywy w 1945 r. powstało UNESCO, jako instytucja równoległa do ONZ.
W momencie powstania, instytucja miała na celu promowanie edukacji, nauki i kultury oraz odpowiedź na potrzebę obrony Światowego Dziedzictwa Ludzkości, którego znaczna część została zniszczona w czasie wojny. Odkąd około 40 krajów spotkało się w 1945 roku, aby szukać rozwiązań dla sytuacji edukacji i dzieci po wojnie światowej, UNESCO zwiększa liczbę swoich członków i rozwija swoje inicjatywy na całym świecie dzięki własnym funduszom krajów członkowskich oraz darowiznom i/lub innym dotacjom.
Działalność UNESCO
Jeśli chodzi o dziedzictwo, organizacja ta jest odpowiedzialna za zapewnienie przetrwania i dobrego stanu dóbr kultury, muzeów, czy rezerwatów przyrody, oraz za promowanie międzynarodowych kampanii mających na celu edukację i podnoszenie świadomości społeczeństwa w zakresie wartości dziedzictwa. Od początku swojego istnienia UNESCO organizuje spotkania w celu opracowania konwencji i zaleceń. Te dwa rodzaje spotkań generują różne rodzaje dokumentów:
Konwencje: są to umowy pomiędzy różnymi krajami, które tworzą instytucję i które mają na celu ochronę dziedzictwa kulturowego na całym świecie. W jednej z tych konwencji, z 1972 r., ustanowiono listę miejsc o znaczeniu dla kultury, które należy chronić ze względu na ich znaczenie dla ludzkości. Lista cały czas się powiększa o nowe obiekty, ostatnio na przykład do listy dołączyły Lasy Bukowe w Bieszczadach. Od tego czasu konwencje dotyczą miejsc w niebezpieczeństwie i środków, które należy podjąć, aby je chronić. Dokumenty opracowane w konwencjach mają charakter prawny i są wiążące dla państw członkowskich.
Zalecenia: W przeciwieństwie do konwencji, nie mają one mocy prawnej i dlatego nie pociągają za sobą sankcji prawnych. Ich treść służy raczej jako wskazówki, lub porady dla państw członkowskich w zakresie środków, które należy podjąć w celu poprawy ochrony dziedzictwa. Od pierwszego zalecenia z 1956 r. do dnia dzisiejszego poruszane są różne kwestie, takie jak stanowiska archeologiczne, dostępność muzeów, ochrona kultury tradycyjnej itp.
